Przedstawiamy podsumowanie obserwacji rzadkich gatunków ptaków dokonanych w Polsce w okresie zimowym od początku grudnia 2017 do końca lutego 2018 roku. Poczyniono w tym czasie m.in. obserwacje nowego dla kraju gatunku – mewy ochockiej, a także potencjalnego drugiego nowego gatunku – mewy popielatej, której stwierdzenie jest obecnie weryfikowane przez Komisję Faunistyczną*. Inne ciekawe obserwacje to drugie krajowe stwierdzenie uhli garbonosej, dziesiąte stwierdzenie czerniczki, obserwacja sowy jarzębatej, rekordowo liczny pojaw krzyżodziobów sosnowych, zimowe obserwacje wydrzyka wielkiego, raroga i pierwiosnków syberyjskich, a także kontynuacja bezprecedensowego nalotu czeczotek tundrowych. Raport powstał głównie w oparciu o informacje zamieszczone na stronach www.clanga. com oraz www.komisjafaunistyczna.pl. Obserwacje ułożono według zaktualizowanego układu systematycznego zgodnie z wytycznymi Komisji Faunistycznej. Tradycyjnie przypominamy, że część z wymienionych obserwacji nie została jeszcze poddana weryfikacji przez Komisję Faunistyczną i tym samym nie może być traktowana jako fakt naukowy. Zaakceptowane obserwacje można znaleźć na witrynie www.komisjafaunistyczna.pl oraz w corocznych raportach publikowanych w „Ornis Polonica”.

Gołąb miejski (domowy) jest chyba najczęściej widywanym ptakiem, jednak większość obserwatorów zupełnie nie zwraca nań uwagi. Mimo bardzo dużego zakresu zmienności ubarwienia zdecydowana większość gołębi miejskich ma dobrze widoczne cechy gatunkowe gołębia skalnego (od którego pochodzi) i na ich podstawie można je łatwo odróżnić od grzywacza i siniaka.

Tytuł najmniejszego ptaka Polski i całej Europy przypada mysikrólikowi Regulus regulus. Rzadko spotykamy się z informacją, że równie mały (więc równie „najmniejszy”) jest jego najbliższy krewniak – zniczek Regulus ignicapilla. I właśnie ten mniej znany ptak będzie bohaterem niniejszego tekstu.

Kląskawka jest jednym z tych gatunków, których z niecierpliwością wypatruję wraz z nadchodzącą wiosną. Tak jak powracające z zimowisk kopciuszki, również kląskawki są dla mnie wyznacznikiem tej prawdziwej – ciepłej wiosny.

Ubiegłej wiosny spędziłem trzy tygodnie na Islandii. Jednym z głównych „aktorów” tego wyjazdu miał być perkoz rogaty Podiceps auritus. Jednak, jak to w życiu bywa, plany lubią pozostawać tylko planami. I nie chodzi o to, że nie było gdzie fotografować „rogaczy”, bo miałem namierzonych kilka niezłych miejscówek. Na miejscu okazało się jednak, że niesamowicie zafascynowały mnie nury!

W poszukiwaniu ptasiej wiosny niejeden przyrodnik, ornitolog czy fotograf przyrody z pewnością trafił na Bagna Biebrzańskie, gdzie właśnie ta pora jest jednym z najciekawszych momentów w rocznym cyklu natury.

Tereny zielone odgrywają ogromną rolę w zurbanizowanym ekosystemie miejskim. Pełnią różnorakie funkcje, przede wszystkim wypoczynkowe, rekreacyjne, zdrowotne i estetyczne, ale także polegające na kształtowaniu i utrzymywaniu różnorodności biologicznej. Ten ostatni aspekt jest bardzo często pomijany i bagatelizowany, a niesie ze sobą dużo korzyści.

Spośród różnych form użytkowania terenu przez człowieka, jakie funkcjonują na naszych obszarach, zaskakujący wpływ na przyrodę można zaobserwować na poligonach wojskowych. Pierwsze odczucie wydaje się bezdyskusyjne – to nie mogą być miejsca interesujące przyrodniczo. Obszar, na którym wybuchają pociski, padają strzały, przemieszczają się bojowe wozy, a setki żołnierzy ćwiczą wojenną taktykę, to musi być przyrodnicza pustynia. Jednak pierwsze wrażenia bywają mylące.